هفته‌های کاری طولانی‌تر به شدت با افزایش بیشتر علائم افسردگی در یک کارآزمایی بالینی «تقلید شده» همراه بود، و برخی از پزشکان سال اول را به سمت دامنه افسردگی متوسط تا شدید سوق داد.
طبق یک مطالعه اخیر بر روی پزشکان، هرچه ساعات بیشتری در هفته در یک شغل سخت کار کند، شانس ابتلای او به افسردگی بیشتر است.
۹۰ ساعت یا بیشتر در هفته کار کردن با تغییراتی در نمرات علائم افسردگی سه برابر بیشتر از تغییر در علائم افسردگی در بین افرادی که ۴۰ تا ۴۵ ساعت در هفته کار می‌کردند مرتبط بود.
علاوه بر این، در مقایسه با افرادی که ساعات کمتری کار می‌کردند، نسبت بیشتری از افرادی که ساعت‌های زیادی کار می‌کردند، به اندازه کافی نمره بالایی کسب کرده بودند که افسردگی متوسط تا شدید تشخیص داده شد، که به اندازه کافی جدی است که نیاز به درمان داشته باشد.
تیم مطالعاتی مستقر در دانشگاه میشیگان از روش‌های آماری پیشرفته برای شبیه‌سازی یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده استفاده کرد و در عین حال چندین عامل دیگر زندگی شخصی و حرفه‌ای پزشکان را در نظر گرفت.
آنها یک اثر «پاسخ به دوز» را بین ساعات کار و علائم افسردگی کشف کردند، با میانگین افزایش علائم 1.8 امتیاز در مقیاس استاندارد برای افرادی که 40 تا 45 ساعت کار می کردند، به 5.2 امتیاز برای کسانی که بیش از 90 ساعت کار می کردند، رسید. آنها به این نتیجه می‌رسند که از میان تمام استرس‌هایی که بر پزشکان تأثیر می‌گذارد، ساعات کار زیاد عامل اصلی افسردگی است.
در مجله پزشکی نیوانگلند، تیم پزشکی میشیگان، مرکز پزشکی دانشگاهی U-M، یافته‌های خود را از مطالعه 11 سال داده‌های بیش از 17000 دستیار پزشکی در سال اول گزارش کردند. پزشکانی که به تازگی فارغ التحصیل شده اند در صدها بیمارستان در سراسر ایالات متحده آموزش دیده اند.
این داده ها از مطالعه سلامت کارورز، مستقر در موسسه علوم اعصاب میشیگان و مرکز افسردگی خانواده آیزنبرگ به دست آمده است. هر سال، این مطالعه فارغ‌التحصیلان جدید دانشکده پزشکی را استخدام می‌کند تا در یک سال ردیابی علائم افسردگی، ساعات کار، خواب و موارد دیگر در حین تکمیل سال اول رزیدنتی شرکت کنند که سال کارآموزی نیز نامیده می‌شود.
تاثیر تعداد زیاد ساعات کاری
این مطالعه در حالی انجام می‌شود که سازمان‌های بزرگ ملی، مانند آکادمی ملی پزشکی و انجمن کالج‌های پزشکی آمریکا، با نحوه رسیدگی به میزان بالای افسردگی در میان پزشکان، پزشکان در حال آموزش، و سایر متخصصان مراقبت‌های بهداشتی دست و پنجه نرم می‌کنند. اگرچه کارورزان در این مطالعه طیف وسیعی از ساعات کاری هفته قبل را گزارش کردند، رایج‌ترین سطوح ساعات کاری بین 65 تا 80 ساعت در هفته بود.
شورای اعتباربخشی برای تحصیلات تکمیلی پزشکی، که استانداردهای ملی را برای برنامه های دستیاری تعیین می کند، در حال حاضر یک محدودیت 80 ساعته برای هفته های کاری دستیاران تعیین می کند، اما این محدودیت می تواند در چهار هفته به طور میانگین محاسبه شود و استثنائات احتمالی وجود دارد. ACGME همچنین طول یک شیفت و تعداد روزهای متوالی که ساکنان می توانند کار کنند را محدود می کند. مطالعات نتایج متفاوتی را در مورد تأثیر این محدودیت ها بر سلامتی ساکنین و خطرات ایمنی بیمار نشان داده اند.
نویسندگان می گویند که یافته های آنها به نیاز آشکار به کاهش بیشتر تعداد ساعات کار ساکنان در هفته به طور متوسط اشاره دارد.
امی بوهنرت، دکترای دکتری، می‌گوید: «این تجزیه و تحلیل قویاً نشان می‌دهد که کاهش میانگین تعداد ساعات کاری در میزان افزایش علائم افسردگی کارورزان در طول زمان تفاوت ایجاد می‌کند و تعداد افرادی که به افسردگی قابل تشخیص مبتلا می‌شوند را کاهش می‌دهد.» نویسنده ارشد مطالعه و استاد دانشکده پزشکی U-M. نکته کلیدی این است که مردم ساعات کمتری کار کنند. وقتی زمان بیشتری برای بهبودی داشته باشید، می توانید به طور موثرتری با استرس ها یا ناامیدی های شغلی خود مقابله کنید.
یو فانگ، M.S.E.، نویسنده اصلی این مطالعه و متخصص تحقیقات در موسسه علوم اعصاب میشیگان، خاطرنشان می کند که تعداد ساعت ها مهم است، اما فرصت های آموزشی که از زمان صرف شده در بیمارستان ها و کلینیک ها به دست می آید نیز مهم است. او می‌گوید: «استفاده از زمان صرف شده در محل کار برای فرصت‌های یادگیری تحت نظارت، و نه وظایف خدمات بالینی کم ارزش، مهم است.
جمعیتی آماده مطالعه
مطالعه جدید از طرحی به نام کارآزمایی بالینی شبیه سازی شده استفاده می کند که یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده را در شرایطی شبیه سازی می کند که انجام یک کارآزمایی تصادفی واقعی امکان پذیر نیست. از آنجایی که تقریباً همه کارورزان در سراسر کشور تقریباً در یک زمان از سال شروع می‌کنند و تابع برنامه‌های کاری متفاوتی هستند که توسط برنامه‌هایشان تنظیم شده است، مطالعه افرادی که این مرحله از آموزش پزشکی را پشت سر می‌گذارند برای تقلید از یک کارآزمایی بالینی ایده‌آل است.
این فرصت همان چیزی است که بنیانگذار مطالعه سلامت کارورز، سریجان سن، M.D.، Ph.D. برای راه اندازی پروژه تحقیقاتی در وهله اول: پزشکان جدید که وارد پر استرس ترین سال شغلی خود می شوند، گروهی عالی تشکیل می دهند که در آن نقش بسیاری از عوامل در خطر یا شروع افسردگی را بررسی می کنند.
نویسندگان پیشنهاد می کنند که مطالعات موازی با این کار روی پزشکان باید در سایر مشاغل پر استرس و ساعات کاری زیاد انجام شود. سن می‌گوید: «ما انتظار داریم که تأثیر منفی ساعات کار طولانی بر سلامت روانی پزشکان در سایر مشاغل نیز وجود داشته باشد.
میانگین سنی پزشکان در این مطالعه 27 سال بود و بیش از نیمی از آنها زن بودند. از هر پنج نفر یک نفر در رشته های جراحی آموزش می دیدند و 18 درصد از گروه های نژادی یا قومی بودند که به طور سنتی در حرفه پزشکی کمتر حضور داشتند.
کمتر از 1 از 20 نفر معیارهای افسردگی متوسط تا شدید را در شروع سال کارآموزی داشتند. در مجموع، 46٪ در طول سال کارآموزی خود یک رویداد استرس زا مانند مرگ خانواده یا تولد یا ازدواج داشتند و 37٪ گفتند که در طول سال حداقل یک خطای پزشکی داشته اند.
در تجزیه و تحلیل نتایج، محققان جنسیت، روان رنجورخویی، سابقه افسردگی قبل از کارآموزی، محیط اولیه خانواده، سن، سال شروع کارآموزی، وضعیت تاهل، داشتن فرزند، و رویدادهای استرس زا زندگی و خطاهای پزشکی در طول دوره کارآموزی را تنظیم کردند.
MedicalToday